Ik had een droom, een nare droom

Maatschappelijk / 17 september 2018
Frans Kooiker
Frans Kooiker
Directeur-bestuurder, Rentree

Ik had vannacht een droom, een nare droom. Ik zou eindelijk mijn nieuwbouwwoning gaan betrekken, maar op het laatste moment ging dat niet door. Er ontbrak nog een wand. Weliswaar was het nodige regelwerk aangebracht waarop de gipsplaten bevestigd moesten worden, maar een paar regels stonden verkeerd. Daardoor kon de wand niet worden geplaatst volgens de bedoeling van de architect.

Op de afgesproken datum was de woning dus nog niet opgeleverd. Maar ik had geen dak boven mijn hoofd. Ik kon hoog en laag springen, maar ik kreeg de sleutel niet. Ik heb hemel en aarde bewogen naar binnen te mogen, maar dat mocht niet baten. Boos, verdrietig. Wat moest ik nu? Van pure ellende heb ik mijn luchtbed op de stoep neergelegd om daar moe van alle ellende te gaan slapen.

Maar ik kon de slaap niet vatten. Het ging regenen en binnen de kortste keren was ik drijfnat. Er kwamen allerlei mensen langs die mij begonnen te bevragen waarom ik niet gewoon binnen ging slapen. Al vlot werd er druk over mij en mijn situatie getwitterd. Voorbijgangers stoorden zich aan mij. Ik lag in de weg en sommigen begonnen mij ook te bedreigen. Er kwamen steeds meer mensen, en ik herhaalde steeds maar weer waarom ik niet naar binnen mocht.

 

Er kwam ook een journalist langs en die vond het een lekker stuk om in de krant te schrijven. Schande vond hij, zo ga je in Nederland toch niet met mensen om die gewoon goed willen wonen? Hoe kon een woningaanbieder zijn klanten zo in de kou laten staan? Het verhaal in de krant werd opgepakt door radio en tv. Ze kwamen allemaal langs en dikten het verhaal steeds verder aan.

 

Ook een paar Tweede Kamerleden kwamen poolshoogte nemen en waren het er onder hun paraplu’s al snel over eens dat dit toch echt niet kon. Ze riepen de grote timmerman naar het vragenuurtje en die moest beloven er iets aan te doen. Daarop kwamen er – terwijl ik nog steeds kletsnat op mijn luchtbedje lag – vrachtwagens voorrijden met ladingen nieuwe regels die de aannemer aan moest brengen. Opdracht van de grote timmerman. Mijn luchtbed werd aan de kant geschoven. Mannen liepen af en aan met stapels nieuwe regels. Die gingen allemaal naar binnen, er kwam geen eind aan. Ik riep nog stop, stop, al die regels kan mijn fundament helemaal niet hebben. Dit kan niet de bedoeling zijn! Maar niemand luisterde naar mij en voor mijn ogen zag ik mijn huis onder de nieuwe last bezwijken. Het regende regels die allemaal over mij heen vielen.

Schreeuwend werd ik wakker. Kletsnat. Waar was ik? Buiten? Nee, gewoon in mijn eigen lekker warme bed. Het was maar een droom. Morgen gewoon weer aan het werk.

____

Het wonen binnen jouw corporatie ook professionaliseren en verbeteren voor verschillende doelgroepen? Bestel hier je toegangskaart (gratis met een lidmaatschap) voor het ‘Woon Event: Professionaliseer het wonen’ of volg een van onze trainingen met maatschappelijk thema.