“Het spook van 100 woningen”

Een aantal jaren geleden schreef ik al eens een blog over de angst bij toezichthouders en vastgoedprofessionals over het risico van grootschalige (gedwongen) terugkoop van Koopgarantwoningen. “Stel je toch eens voor dat al onze honderd Koopgarantwoningen tegelijk voor terugkoop worden aangeboden, wat moeten wij dan doen?” Ik kon praten als brugman en op basis van gedegen extern onderzoek aantonen dat de kans op zo’n scenario verwaarloosbaar klein is, de angst bleef.

Woningmarktcrisis

Inmiddels zijn we ruim 10 jaar verder. Een periode waarin verspreid over heel Nederland zo’n 35.000 Koopgarantwoningen zijn verkocht. Een flinke portefeuille die de woningmarktcrisis van de afgelopen jaren goed doorstaan heeft. Want hoewel er door de daling van de huizenprijzen veelvuldig met verlies is teruggekocht, bleef het aantal terugkopen juist beperkt.

Sterker nog: het aantal terugkopen lag zonder uitzondering een stuk lager dan je, op grond van het normale aantal transacties in voorgaande jaren, zou verwachten. Logisch als je je realiseert dat een verkoop met verlies de kopers niet automatisch verlost van hun eigen woningschuld. En extra logisch wanneer je weet dat mensen een hekel hebben aan verlies en dit altijd proberen te vermijden.

Bedrog

Nu de markt aantrekt, zien we volgens verwachting het aantal terugkopen door de corporaties juist aantrekken. Huiseigenaren hebben vertrouwen en zien weer kansen op de woningmarkt. Ze kunnen zich een duurdere woning veroorloven en maken een volgende stap in hun wooncarrière.

Op de herstelde woningmarkt blijkt ook dat de teruggekochte woningen voor de corporatie geen enkel probleem vormen. Ze zijn doorgaans prima verkoopbaar. Voor veel corporaties bieden deze terugkopen bovendien onverwachte voordelen. Nu de vraag naar sociale huur sterk is toegenomen kunnen zij hun woningaanbod immers gemakkelijk vergroten door de teruggekochte woningen te gaan verhuren. Daarmee is de boze droom inderdaad bedrog gebleken.